Gianni jest młody, przystojny, w pracy powodzi mu się całkiem nieźle. Jego życie psuje tylko jeden element: Paolo. To jego syn, którego zobaczył po raz pierwszy w życiu, kiedy ten ma 15 lat. W wyniku komplikacji porodowych Paolo jest upośledzony. Gianni zawozi go do szpitala, lecz zawstydzony nie bardzo wie, jak się zachować. Paolo irytuje go swoją naiwnością, "zwierzęcą ufnością", jak się wyrazi, a jednak próbuje wejść w rolę opiekuńczego ojca. To ciężka rola, z którą nie do końca sobie radzi. Nie pamięta, jak się powinien zachować, by nie zaszkodzić chłopakowi. Łatwiej jest mu być miłym i opiekuńczym, z trudem przychodzi mu być surowym i stanowczym, kiedy trzeba. Z czasem jednak przytłumione przez lata uczucie budzi się, a wraz z nim i przytłaczające poczucie winy.

"Klucze do domu" to skromny film opowiadający o wzajemny poznawaniu się ludzi żyjących w dwóch różnych światach. Jednak poza bohaterami nie ma on zbyt wiele do zaoferowania. Twórcza refleksja jest dość płytka i mało odkrywcza. Film ślizga się jedynie po psychologicznych meandrach, w jakich niejeden rodzic zatonął nie mogąc znieść cierpienia i wstydu. Film jest w sumie bezbarwny i nie przekonał mnie do siebie. Dobry, lecz temat wymagał, by zrobić z tego film o wiele lepszy.